文嘉 〔明代〕
潇湘一望白云长,梧叶苍山似故乡。月色满空间夜漏,渔歌几处彻秋霜。
高僧住畔有方池,片片慈云映碧漪。长日诵经临水坐,鸟啼花落不曾知。
幽人北筑碧山下,草堂正傍南岩开。烟霞时从几间落,云气每向窗中来。
倏然东篱采莲去,倦矣西涧携书回。何当日暮一矫首,芙蓉削去高崔嵬。
太湖石畔种芭蕉,色映轩窗碧雾摇。瘦骨主人清似水,煮茶香透竹间桥。
奕奕幽兰傍砌栽,紫茎绿叶向春开。晚晴庭院微风发,忽送清香度竹来。
春去绿阴成,犹闻春鸟鸣。雨滋庭草色,风度壁琴声。
静里流光转,愁中白发生。偶来成独坐,念尔若为情。
三月江南荐樱笋,鵁鶄鸂鶒回塘静。蛛丝萦空网落花,云母屏寒浸娇影。
帘外沈沈春雾寒,绿萝欲覆花间井。泥金小扇障纱巾,画桥紫陌踏芳尘。
林花开迟水流急,江鸭对眠莎草湿。吴姬如花花不及,摘花笑映溪流碧。
杨柳烟笼万家邑,柳下王孙为谁立。幽渚泥香生绿萍,閒看梁燕垒经营。
缥缈峰高几千丈,太湖隔绝欲登难。风烟每向诗中得,秀色今从画里看。
石洞幽玄林屋杳,岩岚层叠莫釐寒。杖藜何日扪萝上,万顷平临纵大观。
黄金官阙郁嵯峨,万斛清芬散绮罗。吴下高枝原有种,天香莫怪属君多。
桂枝风冷夜悠悠,皓月呈空五彩流。莫怪停砧不能寐,从来闺阁怕逢秋。
三月曲江微雨乾,东风一日遍长安。围烟簇粉春如海,总待新郎马上看。
春草自应知,春风送客时。可堪南浦恨,愁咏北征诗。
水远花飞急,天长雁去迟。迢迢江汉意,芳杜不胜思。
吾慕乐野子,萧然与世违。青林玩流水,白板掩柴扉。
雨过知花落,风晴看鸟飞。閒来锄菜甲,为采北山薇。
旷野烦襟豁,青天素月流。不因同二阮,那复此奇游。
磐石偶余契,丝纶亦漫投。平生钓竿兴,随地可消忧。
细剪冰纨叠浪轻,萦丝缭绕雪英英。霜凝云母瑶花乱,水浸玻璃玉片平。
白燕舞风怜缟袂,素娥乘月抚银筝。瑶台此夜真如到,不向龙宫梦水晶。
帝子久寂寥,江花自开落。我来读残碑,流云挂虚阁。
盘关自昔雄吴郡,与客携壶次第行。孤塔岧峣撑碧汉,万山回合绕秋城。
河流隐映星初见,云树依微月倍明。取醉但酬今夕兴,升沈莫问古今情。
微信扫一扫