韩元吉 〔宋代〕
曲栏高槛倚崔嵬,要是仙京白玉台。云色自连鳷鹊动,天颜亦为近臣开。
光翻午夜浑疑月,花满新春未数梅。自笑诗成无好语,但知缟带与银杯。
壶中春早。剪刻工夫天自巧。雨转风斜。吹作千林到处花。
瑶池清浅。璧月琼枝朝暮见。莫上扁舟。且醉仙家白玉楼。
不恨绿阴桃李过,酴醾正向人开。一尊清夜月徘徊。
花如人意好,月为此花来。
未信人间香有许,却疑同住瑶台。纷纷残雪堕深杯。
直教攀折尽,犹胜酒醒回。
道学尊闾里,衣冠见伟人。鸡群真野鹤,麇角目祥麟。
谠论追前辈,清时识诤臣。他年激贪懦,风动霅溪滨。
作吏馀家法,临民有古风。政推平易外,人在典型中。
道拟庄生合,年几卫武同。清时记耆旧,挥泪楚江东。
微信扫一扫