张载 〔魏晋〕
岩岩梁山,积石峨峨。远属荆衡,近缀岷嶓。南通邛僰,北达褒斜。狭过彭碣,高逾嵩华。
惟蜀之门,作固作镇。是曰剑阁,壁立千仞。穷地之险,极路之峻。世浊则逆,道清斯顺。闭由往汉,开自有晋。
秦得百二,并吞诸侯。齐得十二,田生献筹。矧兹狭隘,土之外区。一人荷戟,万夫趑趄。形胜之地,匪亲勿居。
昔在武侯,中流而喜。山河之固,见屈吴起。兴实在德,险亦难恃。洞庭孟门,二国不祀。自古迄今,天命匪易。凭阻作昏,鲜不败绩。公孙既灭,刘氏衔璧。覆车之轨,无或重迹。勒铭山阿,敢告梁益。
气力渐衰损,鬓发终以皓。昔为春月华,今为秋日草。
出处虽殊途,居然有轻易。山林有悔恪,人间实多累。
鹓雏翔穹冥,蒲且不能视。鹳鹭遵皋渚,数为矰所系。
隐显虽在心,彼我共一地。不见巫山火,芝艾岂相离。
去来捐时俗,超然辞世伪。得意在丘中,安事愚与智。
重城结曲阿,飞宇起层楼。累栋出云表,峣
牧牛儿,放牛莫放涧水西,涧水流急牛苦饥。放牛莫放青草畔,牛卧得草儿亦懒。
儿懒随牛莫着鞭,几年力作无荒田。雨调风顺租税了,儿但放牛相对眠。
我所思兮在营州,欲往从之路阻修。登崖远望涕泗流,我之怀矣心伤忧。
佳人遗我绿绮琴,何以赠之双南金。愿因流波超重深,终然莫致增永吟。
若要居二宅,先须入礼门。
度关山,循九州,省耕宽徭询明幽。人为贵兮,哀我人斯敢予休。
鸡鸣嘐嘐兮台怀忧,兄弟表里兮台心求。黄金门,白玉堂。
置酒恺乐,荣华有光。桃伤李僵,尔如或忘。
古风出东门,我行乐巾綦。今歌东门行,牵衣强留甘餔糜。
仗剑去,忽如遗,时清君去予心哀。
不堪烦暑病荒城,六月翛然寓野亭。珍重南山且归去,再来相望雨中青。
灵旗指,不庭方,大风泱泱天外扬。短箫歌,歌恺康。
明廷万年,继明重光。曾孙稼,如茨梁。嘉与万邦,纯嘏有常。
一身无碍竺乾翁,遍圆身世戒身同。船师从我乘桴去,顽空中与指真空。
微信扫一扫