张弘范 〔元代〕
澹澹池塘近楚宫,绿腰袅娜学盘中。乱摇荒草飞轻白,细搭朱阑拂落红。
枝上娇莺啼恰恰,树边舞蝶意悤悤。东君应着吹嘘力,要把春愁一埽空。
穷冬冷落,客思添萧索,浊酒沽来须强酌,要把閒愁推却。
时间荣辱何惊,胸中气象休更,且匣风云长剑,天容两鬓青青。
海棠开后月黄昏,王谢楼台寂寂春。柳外东风花外雨,香泥高垒画堂新。
天南地北,何日兵尘息,四海升平归老忆,凤远岐山空碧。
衣冠滚滚争春,谁能卧辙攀轮,一剑风云未遂,几回怒发冲巾。
功名归堕甑,便拂袖,不须惊。且书剑蹉跎,林泉笑傲,诗酒飘零。人间事、良可笑,似长空、云影弄阴晴。莫泣穷途老泪,休怜儿女新亭。浩歌一曲饭牛声。天际暮烟冥,正百二河山。一时冠带,老却升平。英雄亦应无用,拟风尘、万里奋鹏程。谁忆青春富贵,为怜四海苍生。
酒兴唯诗赖,诗怀实酒因。高吟到佳处,满酌岸清巾。
记得年时雪后村,月明诗酒共黄昏。自从别后无消息,一片相思入梦魂。
把酒莫辞霎,休教尊酒空。光阴不复得,流水只流东。
霜满溪桥月满山,哦诗驴背怯清寒。那知年少青楼客,醉拥芙蓉梦未阑。
酒可红双颊,愁能白二毛,对樽前尽可开怀抱。天若有情天亦老,且休教少年知道。红颜褪,绿鬓凋,酒席上渐疏了欢笑。风流近来都忘了,谁信道也曾年少?襄王梦,神女情,多般儿酿成愁病。琵琶慢调弦上声,相思字越弹着不应。咏李白贵妃亲擎砚,力士脱靴,御调羹就飧不谢。醉模糊将吓蛮书便写,写着甚“杨柳岸晓风残月。”
混鱼龙人海,快一夕,起鹍鹏。驾万里长风,高掀北海,直入南溟。
生平许身报国,等人閒、生死一毫轻。落日旌旗万马,秋风鼓角连营。
炎方灰冷已如冰,馀烬淡孤星。爱铜柱新功,玉关奇节,特请高缨。
胸中泠然冰雪,任蛮烟瘴雾不须惊。整顿乾坤事了,归来虎拜龙庭。
乾坤秋更老,听鼓角,壮边声。纵马蹙重山,舟横沧海,戮虎诛鲸。
笑入蛮烟瘴雾,看旌麾、一举要澄清。仰报九重圣德,俯怜四海苍生。
一尊别后短长亭。寒日促行程,甚翠袖停杯。红裙住舞,有语君听。
鹏翼岂徒高举,卷天南地北日升平。记取归来时候,海棠风里相迎。
踏遍尘寰天外天,兴亡万劫入幽玄。尽教鸡晓钟催夜,一点虚名日月先。
深院日初长,万卷诗书一炷香。竹掩茅斋人不到,清凉,茶罢西轩读老庄。
世事莫论量,今古都输梦一场。笑煞利名途上客,乾忙。
千丈红尘两鬓霜。
西风天际征鸿去,问曾过,燕山路,叶落虚庭空绿树。
一川秋意,满怀愁绪,楼外潇潇雨。
天涯望断行云暮,好著蛮笺寄情句,底是相思断肠处。
吟风赋月,论文说剑,无个知音侣。
已负中秋约,休愆九日期。东篱把菊坐,共赋南山诗。
黄昏低映梅枝。照人两处相思。那是愁肠断时。弯弯何似,浑如弓样眉儿。
酒尽兴不尽,心奇诗亦奇。更沽一斗酒,须到百篇诗。
微信扫一扫