王炎 〔宋代〕
山冥云阴重,天寒雨意浓。数枝幽艳湿啼红。莫为惜花惆怅对东风。蓑笠朝朝出,沟塍处处通。人间辛苦是三农。要得一犁水足望年丰。
著鞭欲为功名起,椎钝不堪加砺砥。感君雅意重金玉,饯我新诗粲桃李。
我于吏事非清通,向来妄意图民功。本无仁心致三异,岂有遗爱留一同。
鬓毛斑白眼昏黑,身外荣枯从造物。耻携奏牍到公车,千虑悬知无一得。
未闻衲子著深功,但见龙孙送好风。尊宿尚留双塔在,众丘皆让一山雄。
禅关暂到何须住,法窟虽深岂用穷。若问如如心自在,梦魂不入大槐宫。
雨过千畦䆉稏黄,趁晴刈穫可登场。田家子妇开眉语,白粲新炊满屋香。
微信扫一扫