徐渭 〔明代〕
叶叶枝枝逐景生,高高下下自人情。两梢直拔青天上,留取根丛作雨声。
两只脚挨转磨。一副牙关嚼错。连日施药医人,大似把船放舵。
错过。错过。莫被宝公瞧破。
我昔闻真人,言修不死身。选地满天下,与鬼争青城。
一岫插天日,宛尔怒猊狞。老释据其口,黄冠复来争。
黄冠匪他人,云是真人孙。聃昙本上圣,高道超沈冥。
说教虽异轨,俱以退让名。区区百尺铁,青红抺秋荣。
龙女买色线,一夕绣可成。胡为两龙象,角吻同苍蝇。
赋此觉蚩蚩,鉴之慎勿听。
渴后遥观瀑布飞,游人烟火绕青藜。赤龙一揽华池水,不觉莲抽十丈泥。
越女红裙娇石榴,双双荡桨在中流。憨妆又怕旁人笑,一柄荷花遮满头。
风前烛焰片时红。马首西时马尾东。两只鸳鸯睡不醒,一只相思愁杀侬。
杏子红衫一女郎,郁金衣带一苇航。堤长水阔家何处,十里荷花分外香。
师是马迁才,探奇禹穴来。重临江水阔,好灌豫章材。
敝裘短策去翩翩,昨奉离觞似隔年。目送浮云悲远道,心随飞鸟向遥天。
河流绕岸纷成渡,马骤将尘踏作烟。客里自甘如此景,不堪持赠玉堂仙。
汉京何用祀神君,福地仙居处处闻。悬水千丝非雨散,层山百叶是莲匀。
铺明上与毫光合,瓦碧平将树色分。莫道无如明主切,万年应驭鼎湖云。
合殿风和碧柳丝,嘉禽色占锦纹奇。兼呈五德灵鸡绶,倒挂孤桐小凤仪。
无数天机临谱绣,有时人语出花枝。侍儿不用抛红豆,自有佳音慰圣慈。
水仙丛竹挟兰英,总是湘中三美人。莫遣嫦娥知此辈,定抛明月下江津。
自从生长到如今,烟火何曾著一分。湘水湘波接巫峡,肯从峰上作行云。
夏景冬题欲雪辰,翻思炎暑渴生尘。梧桐世上知多少,解得乘凉只此人。
鱼鳞金甲屯牙帐,翻身却指潮头上。秋风吹雪下江门,万里琼花捲层浪。
传道吴王度越时,三千强弩射潮低。今朝筵上看传令,暂放胥涛掣水犀。
牛首梯县古佛场,楼台绝顶百僧藏。香烟一一云中出,阳道甍甍鸟外长。
三五沉鱼陪冶侠,清明石马卧侯王。却怜为景沦贪海,带黑鞭驴到祖堂。
微信扫一扫