王世贞 〔明代〕
飞来五色鸟,自名为凤皇。千秋不一见,见者国祚昌。飨以钟鼓坐明堂,明堂饶梧竹,三日不鸣意何长。晨不见凤皇,凤皇乃在东门之阴。啄腐鼠,啾啾唧唧不得哺。夕不见凤皇,凤皇乃在西门之阴。媚苍鹰,愿尔肉攫分遗腥。梧桐长苦寒,竹实长苦饥。众鸟惊相顾,不知凤皇是钦䲹。
蔺相如之完璧,人皆称之。予未敢以为信也。
夫秦以十五城之空名,诈赵而胁其璧。是时言取璧者,情也,非欲以窥赵也。赵得其情则弗予,不得其情则予;得其情而畏之则予,得其情而弗畏之则弗予。此两言决耳,奈之何既畏而复挑其怒也!
且夫秦欲璧,赵弗予璧,两无所曲直也。入璧而秦弗予城,曲在秦;秦出城而璧归,曲在赵。欲使曲在秦,则莫如弃璧;畏弃璧,则莫如弗予。夫秦王既按图以予城,又设九宾,斋而受璧,其势不得不予城。璧入而城弗予,相如则前请曰:“臣固知大王之弗予城也。夫璧非赵璧乎?而十五城秦宝也。今使大王以璧故,而亡其十五城,十五城之子弟,皆厚怨大王以弃我如草芥也。大王弗与城,而绐赵璧,以一璧故,而失信于天下,臣请就死于国,以明大王之失信!”秦王未必不返璧也。今奈何使舍人怀而逃之,而归直于秦?
是时秦意未欲与赵绝耳。令秦王怒而僇相如于市,武安君十万众压邯郸,而责璧与信,一胜而相如族,再胜而璧终入秦矣。
吾故曰:蔺相如之获全于璧也,天也。若其劲渑池,柔廉颇,则愈出而愈妙于用。所以能完赵者,天固曲全之哉!
褰裳去采汉江兰,日暮江深春水寒。欲寄一枝君自赏,傍人应作艾萧看。
穆陵关头峰削悬,哀飔㶁㶁吹奔泉。谁令冰雪暂成雨,岂为清明方禁烟。
桃花欲红不肯应,柳条即青犹未眠。南人过此泪双落,耐可吴江十月天。
万象乾坤里,春光各竞探。醉乡难久托,愁日渐谁贪。
心事声名浅,年光案牍谙。鬓毛新蓟北,骨肉老江南。
末路驱鞭甚,凡才斗穴酣。太空高鹳雀,幽谷小楩楠。
脉脉将何辨,恢恢且共涵。饥凭方朔饱,苦任子云甘。
纵逐时趋倦,终归世弃耽。不堪应但七,当黜或过三。
众自淮阳薄,吾犹汉署惭。诘朝如赐履,随地足停骖。
空堂卧起倦流莺,郢雪篇来始自惊。竞渡可应非我意,独醒还见古人情。
尊前续缕忘为客,塞上探符有辟兵。闻道侍臣偏赐扇,怜君白羽滞孤城。
莽苍关城指掌论,依微刻碣洗苔存。千林雪尽俄全出,一柱云扶迥自尊。
歌罢君诗争海色,醉来吾屐乱春痕。吴山鹿豕交游在,怕有藤萝闭石门。
东家乞蚕种,西家乞柔桑。桑蚕尚未得,许欢制衣裳。
侬归亦未久,欢去俄已远。下水一尺深,上篙一尺短。
使君停五马,不复顾蚕饥。侬不食桑叶,那得腹中丝。
张公一生江海客,别余欲渡钱塘东。镜湖湖头采春色,山阴道上梅花风。
直从明海探出日,别炼赤堇为长虹。钱塘幕府高刺天,其帅司马公宗工。
相留十日布衣饮,知尔不哭回车穷。此时定笑玉生癖,土室僵卧如袁公。
有足却依兀者坐,得句总让钉铰工。大鹏九万鴳一尺,若语逍遥无不同。
元戎夹铍队,晴日试吴阊。吹绕千花发,旌从万树张。
霜文散组练,海色满馀皇。谈笑飞书去,沧波定不扬。
但许清游不厌频,姚园虽故客怀新。雨声立散千家暑,天意初回万井春。
别岛过云浓泼墨,平溪蹙水细生鳞。沿堤大有金城树,总是周郎暗怆神。
下马捋须无限情,微言入坐有余清。巉岩水落鼋鼍出,峭茜风过鸾凤鸣。
宾主东南当代事,庙廊丘壑暂时盟。中朝若问王廷尉,一曲沧浪寄此生。
荆璞虽自良,在閟谁见赏。鸣球悬东序,匪搏焉为响。
托契并冲融,扬辉何高朗。之子邓林彦,髫年吐神爽。
鸾姿谢雕饰,蠖伏韬宏养。虽尔时所趣,居然汰群奖。
九域衡捭阖,千龄恣偃仰。乃以拙薄姿,当君中心往。
御李匪自华,比杨仍差长。树敌牙颊间,抗交云霞上。
携手汎具区,所睹但泱漭。日月驰双驭,乾坤发遥想。
勖哉爱兰芬,毋使沦霜莽。
蒙将军扫中山敌,归向临洮斲地脉。刓出坚珉三尺碧,祖龙爪端五花黑。
一时漆合毛颖交,千古泓开墨君宅。临洮金人血中土,天画此石归沙碛。
歙州龙尾近足致,端溪鹆眼新堪惜。淳熙主人眷西顾,玉堂昼草平番檄。
中涓但睹天颜喜,学士惊传百朋锡。小击疑闻泗滨磬,捧来似剖蓝田璧。
宸章姓字刻琬琰,烟霞不散乌皮席。后四百年竟谁在,楚人弃弓楚人得。
张生豁达烟过眼,王子贪馋咽生液。呜呼右军风字世不见,令我青箱久无色。
珍重题诗一报张,夙生或结词林识。
二十儿郎太狡狯,来如调饥去如掣。
场禾肃肃雀劳利,雄雀嗉饱向天外。
微信扫一扫