蔡确 〔宋代〕
吴儿龟手网寒川,急雪鸣蓑浪拍船。青弋渡头曾卧看,令人却忆十年前。
矫矫名臣郝甑山,忠言直节上元间。钓台芜没知何处,叹息思公俯碧湾。
公事无多客亦稀,朱衣小吏不须随。溪潭直上虚亭里,卧展柴桑处士诗。
窗前翠竹两三竿,潇洒风吹满院寒。常在眼前君莫厌,化成龙去见应难。
鹦鹉言犹在,琵琶事已非。伤心瘴江水,同渡不同归。
秉兴登兹亭,朱槛临曲洲。俯仰一寓目,高风振衣裘。
新阳力尚微,冰雪浩未收。出没林间翮,飞鸣各有求。
缅彼北山岑,翛翛云气游。闻有两高士,茹芝卧岩幽。
长离在青冥,燕雀安得谋。伊子世味薄,坐感岁且流。
愿言从之子,相与物外游。
黄帕开封出奏篇,银袍二百玉阶前。威颜咫尺瞻中扆,名姓传呼下九天。
宫笔旋题黄甲字,禁门已簇杏花鞯。孤臣拜赐交悲喜,相望先分五十年。
仁义桥边杨柳斜,洗亭岗畔种桑麻。龙山水绕祖师塔,夏院云埋宰相家。
十仙园里寻常到,恰似桃源一洞花。
春风盎盎水溅溅,南苑清明雨后天。门外游人听玉管,席间使者劝金船。
定须归路烧红烛,还有新诗上采笺。旧老恋恩方燕喜,看花应不忆伊川。
杨花三月暮,撩乱送春归。尽日闲相逐,无风亦自飞。
轻轻拦乳燕,故故扑征衣。莫上高楼望,徘徊满落晖。
微信扫一扫