张镃 〔宋代〕
茆舍丝瓜弱蔓堆,漫陂鹎鸭去仍回。开帘正恨诗情少,风捲野香迎面来。
髣髴是荼蘼,金沙著白衣。香于佛见笑,大似野蔷薇。
卧疾暌人事,逾旬只掩扉。野情添懒惰,宗伯极瞻依。
篱落寻黄独,檐楹接翠微。健来方数日,诗又不教肥。
授受须知道一同,机缄默运仰神功。重轮赫日当天照,万国阳和淑气中。
从此车书看混同,王春丕建四时功。八千岂但庄椿比,宸极光符万岁中。
俗薄交难古,心亲话许深。更长银烛夜,院静石云阴。
冷梦多孱骨,修程费老襟。松壶梅并插,投醉且高吟。
去去西南绿筱湾,折旋遵渚又飞还。轻拳击水纤鳞起,滴沥波明一带间。
道人有园居,其门可罗爵。夫何诸贤杰,疏野尽阔略。
联镳过柴荆,慰藉淡与泊。尔时木芙蓉,酣酣纵云萼。
呼酒亟对之,不复次杯酌。西风吹雨小,池波晚烟阁。
红痴高髼松,翠闹竞参错。谈丛及笑粲,大胜世俗乐。
翘摇鹏凤群,着我惭瘦鹤。区中有此不,今古一开拓。
山林岂细故,人愿要天诺。侵寻霄霏举,乃独趣丘壑。
探韵睨大巫,疾走宜退却。簪花谢慇勤,敢避句恶弱。
从今数名芳,消真屡成约。
微信扫一扫