宇文虚中 〔宋代〕
满腹诗书漫古今,频年流落易伤心。南冠终日囚军府,北雁何时到上林?开口摧颓空抱朴,协肩奔走尚腰金。莫邪利剑今何在?不斩奸邪恨最深!
遥夜沉沉满幕霜,有时归梦到家乡。传闻已筑西河馆,自许能肥北海羊。回首两朝俱草莽,驰心万里绝农桑。人生一死浑闲事,裂眥穿胸不汝忘!
西风萧飒百草黄,南斋白菊占秋芳。主人好事不专飨,撷送客馆分幽香。
幽香清艳两难得,冰雪肌肤龙麝裛。悄然坐我蕊珠宫,玉斧瑶姬皆旧识。
仙家蓻菊名日精,我今号尔为月英。月中风露秋夕好,感此仙种来曾城。
凭君传与金天令,月与霜姿驻清景。重阳好伴白衣来,五柳先生忆三径。
公家祖皇提三尺,素灵中断开王迹。自从武库冲屋飞,化作文星照东壁。
夫君安得此龙泉,秋水湛湛浮青天。夔魖奔喘禺强护,中夜跃出光蜿蜒。
拄颐櫑具男儿饰,弹铗长歌气填臆。嶙峋折槛霁天威,将军拜伏奸臣泣。
龙泉尔莫矜雄铓,不见鸟尽良弓藏。会当铸汝为农器,一剑不如书数行。
先生寂莫草玄文,正要侯芭作富邻。客至但须樽有酒,日高不怕甑生尘。
急催岭外传梅使,来饷篱边采菊人。已埽明窗供点笔,为君拟赋洞庭春。
短草铺茸绿,残红照雪稀。暖轻还锦褥,寒峭怯罗衣。
峄阳惯听凤雏鸣,泻出泠然万籁声。已厌笙簧非雅曲,幸从炊爨脱馀生。
昭文不鼓缘何意,靖节无弦且寄情。乞与南冠囚絷客,为君一奏变春荣。
旧日重阳厌旅装,而今身世更悲凉。愁添白发先春雪,泪著黄花助晚霜。
客馆病馀红日短,家山信断碧云长。故人不恨村醪薄,乘兴能来共一觞。
摇落山城莫,栖迟客馆幽。葵衰前日雨,菊老异乡秋。
自信浮沈数,仍怀顾望愁。蜀江归棹在,浩荡逐春鸥。
洞户延清吹,庭除贮绿阴。不随风月媚,肯受雪霜侵。
润入珠泉爽,声传玉帐深。主人留胜赏,同此岁寒心。
今夜家家月,临筵照绮楼。那知孤馆客,独抱故乡愁。
感激时难遇,讴吟意未休。应分千斛酒,来洗百年忧。
去国匆匆遂隔年,公私无益两茫然。当时议论不能固,今日穷愁何足怜。
生死已从前世定,是非留与后人传。孤臣不为沈湘恨,怅望三韩别有天。
疏眉秀目。看来依旧是,宣和妆束。飞步盈盈姿媚巧,举世知非凡俗。
宋室宗姬,秦王幼女,曾嫁钦慈族。干戈浩荡,事随天地翻覆。
一笑邂逅相逢,劝人满饮,旋旋吹横竹。流落天涯俱是客,何必平生相熟。
旧日黄华,如今憔悴,付与杯中醁。兴亡休问,为伊且尽船玉。
当时初结两朝欢,曾见军前捧血槃。本为万年依荫厚,那知一日遽盟寒。
羊牵已作俘囚献,鱼漏终期网罟宽。幸有故人知底蕴,下臣获考敢谋安。
晚日欣帘捲,凉风觉袂摇。远吟高兴遣,长醉宿愁销。
短苇低残雨,虚舟带晚潮。断鸿归暗浦,疏叶堕寒梢。
老畏年光短,愁随秋色来。一持旌节出,五见菊花开。
强忍玄猿泪,聊浮绿蚁杯。不堪南向望,故国又丛台。
微信扫一扫