严羽 〔宋代〕
君不见邯郸轻薄少年儿,斗鸡走狗长相随。忽然失意向杯酒,拔剑相看死何有。
君不见关西大姓多侠徒,结客如云倾五都。一朝金尽人事改,昨日交朋竟谁在。
我笑悠悠世上人,须臾反复非情亲。拂衣便欲沧海去,但许明月随吾身。
张侯为人心事好,使我一见喜欲倒。交友如君未易逢,相逢恨不相知早。
相知虽早亦何为,气豁神倾在一时。君知海内刘玄德,我识弘农皇甫规。
昨来赠我琼瑶作,把酒高吟意寥廓。色动曹刘侧耳听,魂归万古开冥漠。
故人一别两何如,无限风期记素书。千里神交如咫尺,相思谁道隔江湖。
翩翩双白马,结束向幽燕。借问谁家子,邯郸侠少年。
弯弓随汉月,拂剑倚胡天。说与单于道,今秋莫近边。
古戍秋生画角哀,思归泣尽望乡台。胡天日落寒风起,但见黄沙万里来。
渺渺云沙散橐驼,风吹黄叶渡黄河。羌人半醉蒲萄熟,塞雁初肥苜蓿多。
天山一夜雪漫漫,虏去营空战血乾。十万征人回马首,天边烽火报平安。
孤城莽莽秋天外,竟日无云空自哀。忽怪一时天尽黑,合群胡雁向西来。
一身远客逐戎旌,落日萧条望古城。渐近碛西无水草,北风沙起橐驼惊。
玉关西去更无春,满眼蓬蒿起塞尘。汉马不归青海月,胡笳愁杀陇头人。
昨夜中秋月,含愁顾影频。空留可怜影,不见可怜人。
朝别简寂观,夜行石径溪。溪光照厓绿,月色正相宜。
石上三道士,颀然好丰姿。手弄金光草,或把珊瑚枝。
冯风招素手,赐我一玉卮。叹我事远游,萧飒朱颜衰。
长林孤月落,羽盖何葳蕤。童童乘之去,弃我忽若遗。
明发阒无睹,但有青鼯啼。
五老出东南,崔嵬相閒隔。清晨登绝顶,处处仙人迹。
朱霞散九光,岩谷好颜色。回首空澄湖,黄涛正喧击。
石上弦素琴,神欢心自清。仙童三四人,忽来左右听。
嘹嘹诵金书,劝我餐瑶琼。赠我一玉麈,邀我淩云行。
舍琴与之去,恍惚在蓬瀛。
别时把酒已魂销,别后音书更阒寥。一片离心寄春水,随君船入浙江潮。
戎马相逢日,那知复此閒。客愁诗莫遣,世事酒相关。
江上孤舟在,天隅两鬓斑。更将忧国泪,满袖送君还。
同是江湖客,居然岁月多。心期看白发,归梦付沧波。
子去见家远,吾衰奈别何。几时船上月,载酒定相过。
舟中望古刹,川上移琴樽。隐隐林阁见,迢迢钟梵闻。
列岫不离席,惊涛常在门。风帆与沙鸟,汎汎随朝昏。
天高一幡挂,静室众香焚。烟起多近郭,鸦归无远村。
松际上微雪,经声来暮猿。赏惟静者契,法对高僧论。
安得息尘驾,永怀赡独园。明朝别此去,惆怅满松云。
昨夜江楼月,思君好断肠。猿声相应发,山色更青苍。
楚塞来书远,闽关隔梦长。今朝看愁鬓,为尔半成霜。
微信扫一扫