吴渊 〔宋代〕
细霭轻烟弄晚晴,聊驱小队出城闉。□将泉石膏肓疗,为识庐山面目真。
古殿松篁无盛夏,斋厨笋蕨有馀春。道旁处处闻流水,一部笙篁更可人。
一带天分南北限,两眉烟锁古今愁。却思太白惊人句,影入平羌江水流。
坐来杂霰洒隆冬,痛饮那禁觱发风。却忆西枢承旨日,冒寒犹立大明宫。
六朝旧迹作新游,王谢千年风尚流。但使时能开晋宋,只缘道不本轲丘。
昏昏赤县神州地,渺渺白蘋红蓼洲。谁道天分南北限,人分南北至今愁。
畴昔花前屡举觞,重来鬓发已苍苍。未容篱菊成归隐,且向官梅作醉乡。
每约松篁坚岁晚,肯随桃李竞春芳。东风二月无人惜,片片霏霏雪自香。
十一年如一欠伸,今朝又得快登临。半城杨柳春风满,四野桑麻雨露深。
槛外翠峰重入眼,樽前白发遂惊心。感今怀昔凭栏处,不觉崦嵫日已沈。
风流千载忆玄晖,此日登临不觉疲。看取眼前都是句,如何身后不留诗。
须知小隐徜徉日,正是高吟寥泬时。可惜出山终不免,空留翠岫与清漪。
暂因休暇得遨游,感慨樽前岁月流。长向此时忧徼塞,不知何日乐林丘。
凤凰寂寂空留寺,鸿雁嗷嗷尚满洲。畴昔谪仙愁绝处,我来登眺更多愁。
龙德刚中道学优,洛中夫子尔同流。暂辞天府安边阃,又属轺车返帝州。
万里长城唐李绩,百年勋业汉留侯。明朝回首秋江上,泰华岩岩天际头。
万井苍凉欲曙天,禁钟声断佩声联。云浮玉辇霞裾降,风动金莲宝炬然。
四国龙飞清穆世,群工虎拜太平年。吾王不倦宵衣念,国祚遥知永永传。
江城一眺思悠悠,平楚苍然野水流。衰草寒烟梅老墓,败垣斜日谢公楼。
江山有恨英雄老,天地无私草木秋。万古兴亡俱是梦,丈夫何者为身谋。
老守重来何所为,筑成台榭凿成池。绿深夜雨龟鱼远,红压春风莺燕迟。
民乐轩墀偏少讼,官閒园圃自多诗。凤团啜罢投衾枕,梦觉花间日影移。
铃斋日日簿书尘,不觉光阴暗里侵。忽见前山有花发,始知今岁已春深。
边风尚有寒吹面,腊雪全无早系心。忧国忧民平日事,新来赢得白盈簪。
恋宿怀安物我齐,况兼两世四持麾。可怜园内乐成日,却被官中捉去时。
李郭诗篇怀旧迹,欧梅歌舞怅新知。多应日后清宵梦,频到姑溪溪水湄。
地白天寒冻裂裘,何人乘艇下中流。披图孟浪不相识,疑是当年王子猷。
微信扫一扫