魏初 〔元代〕
冷云冻雪褒斜路,泥滑似登天。年来又到,吴头楚尾,风雨江船。但教康健,心头过得,莫论无钱。从今只望,儿婚女嫁,鸡犬山田。
廉泉乔木出氛埃,闻道平章手自栽。一巷绿衣人不见,依依如待相公来。
绕足青毛背缕金,未应无意出江深。从今去去清渊底,珍重千年共此心。
杨柳阴阴拂绿苔,杏花寂寂向谁开。黄梁梦觉知何处,白玉楼成不更来。
满眼江山图画,五年风浪穷船。诵读愁无眼力,裁培正在心田。
小烘茶瓶带腊,新封酒瓮迎和。醉里西山南浦,眼前仰岭高埚。
五月军回未有期,不禁烟瘴入枯脾。马头一骨还家日,只有弓刀似旧时。
峨眉山色锦江春,剑壁空岚玉垒尘。别后登临有佳句,不妨忙却坐禅身。
行役匆匆力未任,欲因衰懒事幽寻。诗来重谢多提奖,跛鳖何堪有此心。
诗酒交亲半老臣,田园成趣自由身。回头行路风波里,得似先生有几人。
人生百年内,忧虞何时歇。不如弃尘事,读书古松樾。
伟哉圣贤心,秋波湛明月。
打头土屋椽如漆,容膝荆床雨似秋。分例一杯糜子酒,几时能近凤凰楼。
章江晴绿逐春生,铁树祠前有此行。人笑青崖痴老子,爱君古意未忘情。
阑干欹曲护群芳,恐似陶家欲就荒。日午坐来松影合,南风吹雨似秋凉。
送别交亲有所思,却愁骑马到家时。从渠看得青山饱,人事如今不要诗。
中郎堂上尚书宅,才得从容又别离。今日归来亦衰病,两围秋草不胜悲。
万事乘除不可期,此行休怪到家迟。千山万水秋光里,尽是君家得意时。
筼筜太守雪堂诗,花满亭台酒满池。今日水空花老尽,一庭秋草罥虫丝。
微信扫一扫