汪莘 〔宋代〕
形骸攲仄面皮黄,破屋三间号柳塘。自大暑来真畏暑,到微凉处便知凉。
堂上挂黄山,辉映庭前春雪。记得山中雪境,恰一般清绝。
须知天锡与方壶,比似镜湖别。好得镜湖狂客,伴方壶欢伯。
太皞涵帝德,勾芒播皇仁。群龙服苍驾,灵雨冒南岑。
渊鱼自暖跃,谷鸟相和吟。桃花既夹道,麦苗亦成林。
竹篱带夕阳,茅舍含清阴。白蘋空骋望,青枫第伤心。
况值圣明代,聊以陶吾真。寄言同怀子,芳醪期共斟。
黄鹂占高枝,蝴蝶恋芳草。达人能岸春,儿女被春恼。
和风吹衣裳,白日照怀抱。天地为我园,众目一何小。
东皇行仲月,南极现朱鸟。虞帝被袗衣,周王在灵沼。
于飞既览德,于牣亦知道。感此弥恨长,冉冉以空老。
微信扫一扫