王庭筠 〔金朝〕
山堂晚色,满疏篱寒雀,烟横高树。小雪轻盈如解舞,故故穿帘入户。扫地烧香,团栾一笑,不道因风絮。冰凘生砚,问谁先得佳句。有梦不到长安,此心安稳,只有归耕去。试问雪溪无恙否,十里淇园佳处。修竹林边,寒梅树底,准拟全家住。柴门新月,小桥谁扫归路。
户牖凭高可散愁,石田棋布青林稠。西山万古碍新月,南风六月生凉秋。见说官闲百无事,不妨客至一登楼。扬州骑鹤亦何有,诚哉不负三年留。
殿閤偏宜落照间,倚天无数玉潺湲。黄华墨灶知名寺,荆浩关仝得意山。游子也如红树老,残僧偶与白鸥还。人生见说功名好,不博南楼半日闲。
微行入麦去斜斜,才过深林又几家。一色生红三十里,际山多少石榴花。
世事云千变,浮生梦一场。偶然携柱杖,来此据胡床。有雨夜更静,无风花自香。出门多道路,何处觅亡羊。
断肠人恨馀香换。尘暗锁窗春。小花檐月晓。屏掩半山青。
猛拍阑干问兴废,野花啼鸟不应人。
东风日日涨黄沙,供佛床头始见花。寒食清明好时节,年年憔悴独离家。
家在孤云落照间,行人已上雁门关。凭君为报平安信,才是云中第一山。
幽花寂寞无多子,瓣与黄蜂实密脾。
山阴禊事记兰亭,珠玉琳琅照眼明。曲水至今无好客,一觞还自契幽情。
邺城城南青雀来,五楼突兀肩三台。胡桃万瓦净如水,春阴不敢生莓苔。檐雨阑干三百尺,多年雨啮空阶石。繁华已逐水东流,断甓时从耕者得。可怜此君落君手,爱之不博连城璧。锡花如雪错菱花,小字兴和犹可识。晴窗拂拭支桐君,上下一般蛇蚹纹。哀蝉遽止不成弄,千古雨声愁杀人。
极目江湖雨,连阴甲子秋。青灯十年梦,白发一扁舟。
微信扫一扫