释函可 〔〕
三韩总是尔封疆,黼哻能留只一方。洪范遗编存布袋,归来别有好商量。
十三嫁先夫,十四先夫死。十五嫁后夫,十六后夫死。
两度踏君门,依然一童稚。凤钗两股齐,罗衫色仍紫。
哭新兼哭旧,那复再生理。吁嗟十七十八嫁何迟,惟恨当年错欢喜。
巷口荒芜旧路迷,移巢将鷇傍山溪。未能仙峤同高翮,敢向穷檐恨落泥。
似惜衣冠惊避远,难忘恩谊故飞低。门前便是鹰鹯集,纵有雕梁未可栖。
平生不作有情别,此日河桥泪欲垂。共是异乡愁独往,非关绕树叹无枝。
因君马上临岐句,添我山中静夜思。衰病况兼寒雪重,春来杖屦未须期。
几年何日不相见,相见应知各有诗。公到苦吟予独赏,余当狂叫汝深悲。
寻常只道穷边事,隔别应生静夜思。始觉寒冰良匪偶,千秋万古有人知。
塞草白,塞日黄。埋沙无老骨,挂树有饥肠。安得长风生此夕,尽吹残魄返其乡。
长相思,来何迟。荆山鼎就紫清归,六宫粉黛化作泥。
王母高居在瑶池,无数仙人进玉饴。千秋万岁以为期,何不驾六龙中天飞。
青鸟衔书到海涯,杲杲出日,浮云蔽之。长相思,不可知。
举世皆兵革,安居自朔庭。佛容参米汁,客与论棋经。
衾薄风侵骨,心空月在扃。屡携孤杖去,带雪步荒坰。
久别离,已见塞鸿三度四度向南飞。前岁寄书今岁至,开椷一片血淋漓。
读不得尽,卷而怀之,夜半作书报君知。前有平安两字,后有相思一词。
后头是实前头非,殷勤拜祝泪纷披。书来已辛苦,书去见何时。
空城雀,腹中饥。雀虽饥,无是非,莫向上林枝上栖。
白面少年子,无金空有心。半夜许人半夜死,肯待东方天日临。
古来独爱荆轲义,易水一去无还志。中王固佳,中柱亦喜。
舞阳死灰不足言,勾践嗟叹亦非知。若将成败论,没却一片意。
微贱一茎草,寄生枯木中。客土本无多,安敢望丰茸。
孤根藉纤露,暂此朝夕荣。不择栋梁材,秪贵空能容。
自识形躯小,窃愧羽毛黄。野田随饮啄,短丛足翱翔。
且不羡鸿鹄,何况凤与凰。笑彼斥鴳俦,徒欲上高冈。
高冈岂不乐,顾影亦惭惶。
枯鱼过河泣,劝鱼且莫泣,劝鱼且莫悲。若能一滴水,扬鬣还天池。
枯鱼过河泣,劝鱼且莫泣,劝鱼且莫悲。蛟龙有时斩,何况鲂与鲵。
君马黄,四足忙,挥鞭意气何扬扬。我独无马步道旁,我步踯躅君马狂。
下有不测之大堑,上有崎岖百折之崇冈。万一失足,人马皆亡。
愿君下马为君指,林间有路平且康。
来日大难,风雨在门。今日有客,且共盘桓。精卫衔木,东海必填。
匹夫立志,金石匪坚。葛洪熟识,贻我大丹。不愿长久,顾世多艰。
白雪充腹,敝絮遮寒。咄咄罪夫,在天地间。冥冥何用,栖栖亦戆。
沮溺弗为,何况孔孟。朝歌亦入,盗泉亦饮。下士笑之,上士同哂。
草草数间屋,言依古佛居。仅能遮雨雪,大半是图书。
梵唱连歌板,棋声杂粥鱼。何须青琐闼,即此乐如如。
净洗铅华迥不群,袈裟新换石榴裙。几回卖镜凌寒雪,何意开笼见白云。
拨尽琵琶鸣晓磬,翻残贝叶惜回文。十年抱志今方遂,多少须眉得似君。
一从出塞骨先残,扶病归来怯路难。寒雪有心依破衲,枯肠无力进朝飧。
呻吟亦可参清梵,诗句真同续命丹。自是故人情独切,此间谁复问袁安。
微信扫一扫