倪瓒 〔元代〕
伤心莫问前朝事,重上越王台。鹧鸪啼处,东风草绿,残照花开。怅然孤啸,青山故国,乔木苍苔。当时明月,依依素影,何处飞来?
秋风兰蕙化为茅,南国凄凉气已消。只有所南心不改,泪泉和墨写离骚。
陆庄风景又萧条,堪叹还堪笑。世事茫茫更谁料,访鱼樵。后庭玉树当时调,可怜商女,不知亡国,吹向紫鸾箫。
一江秋水澹寒烟绿,水影明如练。眼底离愁数行雁,雪晴天。绿苹红蓼参差见,吴歌荡桨,一声哀怨,惊起白鸥眠。
五湖烟水未归身,天地双蓬鬓。白酒新篘会邻近,主酬宾。百年世事兴亡运,青山数家,渔舟一叶,聊且避风尘。
东风花外小红楼,南浦山横眉黛愁。春寒不管花枝瘦,无情水自流。檐间燕语娇柔,惊回幽梦,难寻旧游,落日帘钩。 吹箫声断更登楼,独自凭栏独自愁。斜阳绿惨红消瘦,长江日际流。百般娇千种温柔,金缕曲新声低按,碧油车名园共游,绛绡裙罗袜如钩。 因观《花间集》作 香腮玉腻鬓蝉轻,翡翠钗梁碧燕横。新妆懒步红芳径,小重山空画屏。绣帘风暖春醒,烟草粘飞絮,蛛丝落英,无限伤情。
啼红,杏花消息雨声中。十年一觉扬州梦,春水如空。雁波寒写去踪,离愁重,南浦行云送。冰弦玉柱,弹怨东风。
春愁如雪不能消,又见清明卖柳条。伤心玉照堂前月,空照钱唐夜夜潮。
阿翁闻说国兴亡,记得钱王与岳王。日暮狂风吹柳折,满湖烟雨绿茫茫。
碧云林壑杳重重,此去风流似简公。舂药碓閒湍激下,吟秋蛩响月明中。
结茅拟候芝三秀,眠鹿应遗地一弓。闻道重居开竹牖,待予艇子过溪东。
檐前幽鸟自相呼,池上红蕖映绿蒲。五月夜凉如八月,一窗风雨梦南湖。
杯渡前溪见水源,偶来佩芷服兰荪。香台犹带山窗影,经卷长依松树根。
云起晴峰还有触,雪消春野不留痕。倏然我已忘言说,翠竹黄花自满园。
无家随地客,小阁看云眠。涉夏雨寒甚,似秋风飒然。
舞鸾悲镜影,飞雁落筝弦。好转船头去,江湖万里天。
微信扫一扫