陆文圭 〔元代〕
画帘朱箔燕为家,青草门庭只产蛙。一树樱桃红半落,园丁愁杀雨如麻。
祭筵跪拜膝难抬,连岁何曾上冢来。老子七旬看又过,幻身多病复相催。
人间愿弃姑云耳,地下从游亦壮哉。寒食江村旧行路,道旁相吊总悲哀。
少年不更事,新学多误人。桓冲成缪语,张禹岂纯臣。
江浦买鲈秋正美,山亭闻鹤夜尤清。送君此去因怀古,海水东来意未平。
灵宝生平爱虎头,每傍战舰系轻舟。晚无书画真无益,洗手莫嫌寒具油。
蓬首寒机女,枉顾生光辉。一登君子堂,松萝相因依。
茂陵喜新聘,中路忽有违。愿垂堂上镜,照妾心中微。
生死要有托,悠悠空是非。出门念远道,岁晏将安归。
膏沐更谁容,为君叠罗衣。
雁荡英英云,孤凤云中吟。风吹五色羽,堕此半水林。
桐花作秋枯,野桑空绿沉。苦葚不致醉,鸮食予何心。
凤兮归去来,岐山有高岑。
旱久何当雨,秋深渐入冬。黄花犹带露,红叶已随风。边思吹寒角,村歌相晚舂。篱门日高卧,衰懒愧无功。
微信扫一扫