刘一止 〔〕
事业更中外,论思契冕旒。年虽濒钓渭,志不在封留。
慈爱平生念,欢愉末路收。遥知谢公客,挥洒过西州。
奕世论交地,红花巷陌春。扬雄一区宅,晏子百年邻。
游倦归相踵,身闲意更亲。那知从此别,老泪损天真。
文章千古事,富贵百年身。并世今馀几,如公孰拟伦。
轩裳清梦破,丘壑此心亲。叹息常编旨,无从举似人。
先皇隆教育,师席重朝绅。模楷归元礼,纷纶仰大春。
壮图初未究,归意久逾真。丘壑平生事,何人得此身。
论议超今昔,文章适典彝。老成嗟已远,后学欲谁师。
封域南阳旧,交亲北陌悲。他年门弟子,下马识丰碑。
四纪声华旧,三朝道义尊。微言真自乐,博识更谁论。
翰墨馀千载,哀荣付九原。松杉倚幢节,愁绝暮烟昏。
功名本是误成蝇,伎俩何劳更镂冰。竹屋纸窗风撼幕,可怜挑尽读书灯。
平生豪气恐难除,尚忆咸阳五白呼。诗似少陵惟欠酒,可能客舍事全无。
缓缓游春且莫催,而今挥麈短辕回。一百五日天气近,二十四番花信来。
赌墅未容窥谢傅,即心聊复探黄梅。归来索共梅花笑,老眼如何得暂开。
一水相望十里馀,扁舟夜载月明俱。君今身为故人出,我亦年来此客无。
夜久灯孤疑是梦,樽空仆卧不成呼。残年会见干戈息,共买嵌岩著老躯。
黄鹤初出胎,骨格已惊众。翩翩谢嚣尘,飒爽自神纵。
朝飞出芝田,夕饮下云梦。宁知风露质,乃系世轻重。
有如贤达人,胸腹抱空洞。观时自隐显,岂待吹嘘送。
会看九皋鸣,一一律吕中。阅岁千六百,群飞接鸾凤。
遇合时多故,风云气自强。补天烦大笔,医国见名方。
恻怛忧民意,殷勤荐士章。可能遗一老,谁复问穹苍。
自忝知心旧,常如识面初。情亲终近古,识远胜知书。
水宿同烟艇,山行傍笋舆。眼中无此老,洒涕独沾裾。
臧否何曾挂,心真语自真。风波谙末俗,金玉见斯人。
大厦方巢燕,新冈已卧麟。死生知是梦,洒落更谁伦。
老人年六十,生理常刺促。归无一棱田,此事乱心曲。
妻孥渺相望,幼稚炯在目。师今遇龟溪,山水无尽绿。
石壁严宝坊,泉甘宜杞菊。但恐斋厨空,眼饱不救腹。
并山行径微,草露湿人足。师访老人家,门前有修竹。
婉娩闺门秀,安贫六十春。相夫惟礼义,玩意独清真。
蜀道灵归远,吴山兆卜新。哀声传北里,悽感路傍人。
翠峰欲并眉妩,艳蕊难争脸红。昔日寒年枯木,何如此个家风。
微信扫一扫