李俊民 〔金朝〕
忍泪出门来,杨花如雪。惆怅天涯又离别。碧云西畔,举目乱山重叠。据鞍归去也,情凄切!一日三秋,寸肠千结。敢向青天问明月。算应无恨,安用暂圆还缺?愿人长似,月圆时节。
江上扬扬一棹波,众中清浊笑怀沙。不知歌后沧浪曲,却入骚人屈宋衙。
日日山公载酒过,醒时常少醉时多。儿童拍手阑街笑,惊破沧浪一曲歌。
貌与松俱瘦,心将絮共沾。一庵空寂地,香火读楞严。
东邻西舍两三家,簌簌墙头落枣花。惭愧画梁双燕子,笑人今日又天涯。
班超万里归无期,张翰虽归如不归。君看昼锦堂中相,十五年前一布衣。
河广思同济,天寒怕涉冬。冰虽将自合,船尚不宜从。
柱引来归鹤,渊藏未跃龙。一编圮上叟,千载愿相逢。
预积他山木,重新两岸堤。龙依天上卧,虹傍水心低。
不假鞭秦石,何劳立蜀犀。落成应有日,谁向柱先题。
势截长河浪,横陈百步梁。经营方断手,过涉不褰裳。
漫惜千金瓠,休誇一苇航。西风箫鼓咽,奠酒水仙堂。
被谁说破梦中梅,应有罗浮倒挂来。祇为怕愁贪睡后,返魂才向北枝开。
节气先凋一叶桐,人閒何处不秋风。梁园胜事随流水,满目愁云锁故宫。
春一半。留与大家同看。觅个温柔林下伴。北枝犹未煖。
纵有姮娥照管。可惜罗浮梦短。断岭不能遮望眼。几时魂却返。
三月湖边祓禊亭,依依杨柳雨中青。晚来风起花如雪,春色都归水上萍。
古渡无人鸟迹多,眼前历历旧山河。片帆不是秋风客,谁向中流发棹歌。
拟结闲中一草堂,此心安处即吾乡。须知见在身为患,见说长生药有方。
老去看书徒引睡,愁来得句不成章。从前习气都除尽,待与高人论坐忘。
尽是刘郎去后栽,为谁零落为谁开。
风流才子多春思,半醉闲吟独自来。
几年空负北山移,今日方知见事迟。犹忆王凫初去后,忽惊丁鹤暂来时。
虽无壁上题名字,颇愧棠阴听讼诗。指似荒城旧游处,西风摇落菊花期。
万轴牙签未是多,十年辛苦短檠歌。敢忘奕世箕裘业,忽玷清朝甲乙科。
我已梦君三举后,君如输我一筹何。二疏此去人方识,名字先应报大罗。
百年富贵,一觉邯郸梦。识破中流退应勇。纵生前身后、得个虚名,褒贬处。
一字由他南董。
故园归去好,还肯同归,大厦如今有梁栋。对青天咫尺、列宿森然,君莫怪。
不见少微星动。且拂袖、林泉作诗人,尽明月清风、笑人嘲弄。
甲乙占科名,同根仙李。富贵南柯梦相似。天涯双桂,惭愧广寒宫里。
悤悤归去,觅佳山水。
休话升沉,休形愠喜。且论南华养生理。问君甲子,少我行年一纪。
须知乡党,礼莫如齿。
微信扫一扫