蒋春霖 〔清代〕
又东风唤醒一分春,吹愁上眉山。趁晴梢剩雪,斜阳小立,人影珊珊。避地依然沧海,险梦逐潮还。一样貂裘冷,不似长安。多少悲笳声里,认匆匆过客,草草辛盘。引吴钩不语,酒罢玉犀寒。总休问、杜鹃桥上,有梅花、且向醉中看。南云暗,任征鸿去,莫倚阑干。
泊秦淮雨霁,又镫火,送归船。正树拥云昏,星垂野阔,暝色浮天。芦边,夜潮骤起,晕波心、月影荡江圆。梦醒谁入楚些?冷冷霜激哀弦。婵娟,不语对愁眠,往事恨难捐。看莽莽南徐,苍苍北固,如此山川。钩连,更无铁锁,任排空、樯橹自回旋。寂寞鱼龙睡稳,伤心付与秋烟。
五湖之志久矣!羁累江北,苦不得去。岁乙丑,偕婉君泛舟黄桥,望见烟水,益念乡土。谱白石自度曲一章,以箜篌按之。婉君曾经丧乱,歌声甚哀。
天际归舟,悔轻与、故国梅花为约。归雁啼入箜篌,沙洲共漂泊。寒未减、东风又急,问谁管、沈腰愁削。一舸青琴,乘涛载雪,聊共斟酌。更休怨、伤别伤春,怕垂老、心期渐非昨。弹指十年幽恨,损萧娘眉萼。今夜冷、篷窗倦倚,为月明、强起梳掠。怎奈银甲秋声,暗回清角。
燕子不曾来,小院阴阴雨。一角阑干聚落花,此是春归处。弹泪别东风,把酒浇飞絮:化了浮萍也是愁,莫向天涯去!
广陵重舣木兰舟,删尽浓阴古渡头。锦缆牙樯非昨梦,轻冰小雪换春游。数声羌笛吹寒月,一角荒城压乱流。何处相思许攀折,冷烟凄断十三楼。
记共桃花隔水栽,流莺曲路隐池台。而今门巷空秋雨,不见青丝白马来。
当时淮水西边月,曾照玉钩斜。游船多处,年年风雨,开尽桃花。
夕阳一醉,楼空失燕,树晚栖鸦。三生杜牧,扬州梦觉,依旧天涯。
异县民椎鲁,穷荒贼弃捐。不闻卑湿地,犹有羡馀钱。
上户收荍种,商人卖苇田。小东诗不赋,知有大夫贤。
久客西风冷,到门寒水深。河梁重携手,霜雪与论心。
老鹘盘秋势,僵猿抱树吟。平生萧瑟意,飞动为知音。
与子别未久,荒芦吹晚花。布帆下寒浦,客鬓惜苍华。
閒佩横磨剑,愁听清夜笳。时危勤远略,无事怅天涯。
萦尘罢舞。弄线缕睡迟,春窗疑曙。露井夜寒,乱落桃花如红雨。
横波啼染蛟龙杼。寄遥怨、羁雌残树。玉颜争月,随君照转,镜花休蠹。
知否。蟾蜍漏促,探芳径、暗引浅莎微步。怕近翠帘,一尺春风,银钩阻。
屏山幽梦盘蛇路。唤孤凤、行烟来去。病容扶起犀帷,刺桐又乳。
乱松亭子倚山椒,极目烟波十四桥。梦到江南好风景,也应愁减沈郎腰。
千帆影里斜阳望,危阑醉中同倚。海气浮山,江声拥树,闪闪灯红萧寺。
高谈未已。任夜鹊惊枝,睡蛟吟水。笑指天东,一丸霜月荡潮尾。
西风空想欬唾。似霏霏玉屑,吹散烟际。瘗鹤铭寒,盟鸥会冷,画出孤峰憔悴。
啼鹃万里。怕化作秋声,醉魂惊起。凉露沈沈,断鸿悲暗苇。
云薄铺凉,露轻晞月,帘挂碧天秋浅。倚鹤琴闲,照萤灯瘦,依依梦随蕉扇。
念极浦、人归后,西风片帆远。
恨疏懒。趁扁舟、又孤游兴,频冷落、湖山旧时鸥伴。
清雾湿屏纱,絮荒庭、虫韵凄婉。万感烟鸿,寄相思、梧叶怕剪。
对空江残角,一夜蓼花红怨。
梦远潇湘,雨丝寒、半折帘波垂晓。芳晨换了。画里媚香人杳。
疏苔院宇,记同说、味秋怀抱。经几度、风剪冰锄,怨入玉琴凄调。
纹纱素蟾低照。奈姮娥更妒,同心花好。飘零瘦影,暗指鬓边春老。
蘅皋步冷,怕难唤、倩魂飞到。空自倚、滴露閒阶,醉吟恨稿。
天外晴空孤卧,瘦石撑空疑堕,鹤飞来、幽壑底。云欲起。
人坐群峰青里。听泉流。一窗秋。
小溪湾。引扁舟几曲,风景未荒寒。密筱圈篱,深芦倚岸,斜照人语柴关。
绕村径、桑麻渐了,晚树外、黄叶当花看。罨画人家,光阴似醉,鸡犬皆顽。
此地谁知魏晋,笑估帆来去,空羡桃源。绿剪葵根,红馀稻粒,秋到还忆家山。
乍飞梦、烟波旧隐,又海天、催月角声残。一夜吴江枫冷,老屋霜团。
玉钗金缕都抛却,烽火仓皇道路閒。自是何郎轻国事,教人愁听念家山。
微信扫一扫