何逊 〔南北朝〕
客心已百念,孤游重千里。江暗雨欲来,浪白风初起。
历稔共追随,一旦辞群匹。复如东注水,未有西归日。夜雨滴空阶,晓灯暗离室。相悲各罢酒,何时同促膝?
居人行转轼,客子暂维舟。念此一筵笑,分为两地愁。露湿寒塘草,月映清淮流。方抱新离恨,独守故园秋。
疲身不自量,温腹无恒拟。未能守封植,何能固廉耻。
一经可人言,三冬徒戏尔。虚信苍苍色,未究冥冥理。
得彼既宜然,失之良有以。常言厌四壁,自觉轻千里。
日夕聊望远,山川空信美。归飞天际没,云雾江边起。
安邑乏主人,临卬多客子。乡乡自风俗,处处皆城市。
所见无故人,含意终何已。
皇德无馀让,重规袭帝勋。垂衣化比屋,眷顾慎为君。
翾飞悦有道,卉木荷平分。宸襟动时豫,岁序属凉氛。
城霞旦晃朗,槐雾晓氤氲。鸾舆和八袭,凤驾启千群。
羽觞欢湛露,佾舞奏承云。禁林终宴晚,华池物色曛。
疏树翻高叶,寒流聚细文。晴轩连瑞气,同惹御香芬。
日斜迢递宇,风起嵯峨云。运偶参侯服,恩洽厕朝闻。
于焉藉多幸,岁暮仰游汾。
夫君美章句,席丈珍梁楚。伊余忝摄官,含毫亦禁阻。
直庐去咫尺,心期得宴语。休沐乃幽栖,别离未几许。
伫立日将暮,相思忽无绪。溪北映初星,桥南望行炬。
九重不可越,三爵何由举。
微信扫一扫