葛胜仲 〔宋代〕
乾坤一浩荡,小智自窘拘。低徊裈中虱,龌龊辕下驹。
达人独矫首,抗志在八区。归来绕荒径,所喜觉迷途。
时读穆满传,乍观山海图。林木净交荫,所见与道俱。
谁能远羁宦,五斗一丈夫。筑阁者谁子,无乃柴桑徒。
元丰功成身退閒,钟山小筑掩松关。莘莘学子求卒业,说经闹若阛门间。
木铎兹文繄笔砚,紫绶垂腰眼岩电。似闻一日置心猿,道德功名无不办。
配食孔庙时烝祠,子生其后不识之。文章津源已默付,名爵岂待颜发衰。
向来李峤梦双笔,至今辞藻无伦匹。纳鉴唾口难细论,谓言不信有如日。
史君携客习池头,不载连营女妓游。红烛要须醉芗泽,白云何似老温柔。
四序垂杨袅曲尘,荆豪不见水粼粼。何须倒载摇鞭问,不是并州姓葛人。
茂林髡取未应贫,政恐书材窘伯珍。更请作桥通夜盗,可怜辛苦涉沟人。
张衡愁坐政烦冤,下箸南烹炤午槃。老作禅痴多不肉,每观觳觫鼻辛酸。
公圃荒凉此物无,畦丁遣饷十馀枝。他年京下憎羊酪,莫忘溪亭点酒时。
小鱼如针锋,大鱼如柳叶。舍之石斛中,泼泼逝鳞鬣。
秋毫麸与籺,腹果意各惬。渺如在湖海,不叹杯水狭。
笑之复自笑,邑小大邦摄。摇足已恐堕,一动不敢辄。
廪人给五斗,饘粥周儿妾。虽然颇自适,携杖园日涉。
岂羡蝉冕窟,迁擢等常猎。漆园信知鱼,非惟常梦蝶。
一年春好是清明,万事都归笑矣行。卵色天容供远兴,縠纹波面惬閒情。
门生陪从无参佐,野服徜徉束佩缨。午困乞浆先馈少,已无形梦不须惊。
祖尚浮虚事漆园,生平圜府不曾言。神峰峻若瑶林茂,手色全如玉柄温。
翊辅但求三兔窟,风流空擅一龙门。季年丧国排墙祸,绮靡谀言可得存。
王嘉冤死有由缘,峻节忠言照史篇。最是一条堪恨处,临刑犹道孔光贤。
凉夜清商半,层空素月初。腾清来洞户,委照入空庐。
银海亭亭上,金波煜煜舒。纤阿今夕御,少昊昔年墟。
魄射澄澜倒,光涵脱叶疏。阶蓂生乍足,庭桂落堪锄。
东鄙人摛藻,西园客燕胥。未高尤潋滟,当午更踟躇。
气挟金飙爽,光从玉宇摅。鉴圆疑傍架,轮正若依舆。
影挂千林上,明同万里馀。云开无点缀,火退觉虚徐。
滉漾吞星彩,晶荧溯日车。惊枝翻异鹊,减脑谢游鱼。
田净琼初种,窗明雪未除。胡床情恋嫪,小舫兴勤渠。
珠盛辉兹水,潮高壮尾闾。倾寒涤肝胃,扬彩媚衣裾。
郡古休敲榜,官閒置简书。万家兴釂鼓,恺乐旐维旟。
庖厨落寞不堪闻,弹铗无鱼甑有尘。谁识箪瓢颜氏乐,可怜鲑菜庾郎贫。
固穷始合称君子,临难聊须语细人。曳褷长歌商颂在,未应怼憾去来频。
五峰崷崒势萦回,国一当年手自开。莫向兰袍认遗像,此心无去亦无来。
贞龙徙舍走风云,寒井犹馀旧涨痕。老去文书但遮眼,懒求寒泦洗眵昏。
严除宾馆远相迎,挂壁残缸夜自明。卧听秋声鸣索索,华鲸呼粥报参横。
微信扫一扫