范祖禹 〔〕
直干千年老雪霜,不随群木四时芳。冥冥黛色凝寒碧,冉冉云英末嫩黄。
仙桂一枝聊比德,幽兰九畹幸同香。移文应怪归来晚,安石东山兴未忘。
能助君成圣,惟知谏必从。徽音推二后,盛治见三宗。
虚扆翔丹凤,仙輴驾玉龙。凄凉厚陵路,墓木拱高峰。
治道初无事,齐家与正身。练缯躬至俭,行苇被深仁。
受册辞隆礼,为霖属老臣。太平遗德在,白首泣尧民。
端溪清冥几千尺,玄潭喷云嘘紫石。层空飞溜泻珠玑,太古阴崖摧霹雳。
剪裁岩屏作风字,琢磨水镜成月魄。似闻松上飕飕声,一洗尘埃倾七泽。
先生每思穷禹穴,东叱天吴挂帆席。山祗水若献幽宝,赠我不啻千金璧。
玉堂金井汲寒泉,坐视青天浸虚碧。岂知来从海峤外,鸟道穿云下绝壁。
嗟我本是山中人,惭无词藻对卿客。乡人子云思奇苦,终老汉庭长执戟。
至今旧宅有墨池,何怪著书玄尚白。行当提携返敝庐,更广牢愁吊遗迹。
雨师汎洒霁光匀,华盖香风不起尘。亿兆欢呼真帝启,谋猷左右尽君陈。
云随仙驭三山远,日出咸池六合新。一别都门变桑海,来瞻原庙祗悲辛。
洛社瞻贤躅,书筵继老成。声容陪夙昔,论议想平生。
节与盘山峻,名随沇水清。草堂空旧隐,松月为谁明。
微信扫一扫