范镇 〔〕
成都一都会,千里带坤维。自昔公坐啸,至今人去思。
朝廷慎东注,方面要安绥。遂尔重藩屏,因之职殿帷。
龙光出剑匣,讴颂走江湄。晓雪离都驭,春风入境旗。
壶浆故父老,竹成旧童儿。叠足相欢跃,同心仰福禧。
邦人顾若此,邑子更何其。会讲中和化,重为乐职诗。
云间双剑峰,壁立望西东。天地本无外,江山还自通。
五门门里观,松桧日萧疏。道话忘心境,仙歌作步虚。
坛场高突兀,廊庑四纡馀。世事多纷扰,君心定了如。
牛斗光芒下,江山形胜中。招提万法本,静照一堂空。
花木含春意,门庭语古风。支郎丐诗什,愧匪二南工。
先生已何处,依旧白云飞。
回头恋翠峰,云与烟相袭。
夜中间点滴,晓后见沉阴。正惧一时旱,何妨三日霖。
著花开稍晚,入麦润还深。想象离栏处,高张烂锦衾。
图馆春无赖,田家岁有收。那能垤鹳咏,还似土龙求。
木荫疏成密,云容去复留。已然为恶客,泥泞亦须游。
几年魂梦寄西州,春晚归逢学射游。十里香风尘不动,半山晴日雨初收。
指撝武弁呈飞骑,次第红妆数胜筹。夹道绮罗瞻望处,管弦旌旆拥遨头。
生平欲报国,所得是知人。
不学乡人誇驷马,未饶吾祖泛扁舟。
少年从此夕,渐老何所为。与子思故乡,置酒同赋诗。
坐来霜露淡,夜久星斗稀。王宫直北里,天外横歌期。
可怜风信重秋期,红锦花香极所思。乞巧楼中成底事,平明祗得玩蛛丝。
山横双剑水双流,栖北巢南去未由。三尺素琴弹浩浩,一炉丹药咏休休。
白岩霜重红梨晓,银砾烟深紫芋秋。每夜梦魂归处路,只应明月见神游。
一春忧旱熯,田里欲蹉跎。正合为霖望,翻成击壤歌。
风缘帘隙至,云压舍檐过。大尹今朝喜,应同野老多。
满叶是清霜,培根无沃土。耻作秦皇松,宁为冯异树。
英灵自有风,荫蔚长如雨。可怜青青姿,不知人事古。
半刺为官美,临邛自古名。何言缇轼宠,要侍版舆行。
仙籍新年贵,宾僚旧日荣。壶桨故父老,应在半途迎。
马足知人意,骎骎不少留。路回山斗转,沙漫水平流。
雪底青春动,林梢赤气浮。故园花发早,待得到家否。
微信扫一扫