晁冲之 〔宋代〕
此老绝萧洒,久参曹洞禅。胸中有丘壑,左手取山川。
树小风声细,岩深日影圆。江湖不归客,相对一茫然。
我家京洛间,桂玉资薄产。平生丘壑心,水竹不满眼。
清晨有客吴中来,山川指授收奇才。笑谈长揖波浪下,怀抱远承岩穴开。
东阳山人高华隐,豪侠持身复修谨。旁山多辟黍秫田,碧溪东流及春酝。
溪南一亩当翠微,秋风莼熟菰叶肥。龟鱼上带藻荇动,鸥鹭下拂芙蓉飞。
亭阴野塘亦新筑,溪山共作窗中绿。诸郎年少皆知书,子夜哦诗动修竹。
岁时冠盖如浮云,击钟鼎食江淮闻。爱山自比谢康乐,多士不减春申君。
我欲沿溪扬小楫,亭边共醉藤萝月。叩门夜访君家时,扁舟重载山阴雪。
男儿更老气如虹,知鬓何嫌似断蓬。欲问桃花借颜色,未甘着笑向春风。
少傅三朝老,文章壮九州。赋诗资政殿,赐字太清楼。
拔烛辞轩陛,簪花近冕旒。庆门吾老矣,华国汝能不。
夏室不禦暑,竹阴新未交。幽花时结子,晚燕续开巢。
午梦还高枕,晨炊出近庖。此生吾自了,客至莫相嘲。
平生江季子,疏懒近忘吾。不啻三年别,如何一字无。
烧丹岣嵝令,酿酒步兵厨。二者将安择,功名莫浪图。
少年使酒走京华,纵步曾游小小家。看舞霓裳羽衣曲,听歌玉树后庭花。门侵杨柳垂珠箔,窗对樱桃卷碧纱。坐客半惊随逝水,主人星散落天涯。
春风踏月过章华,青鸟双邀阿母家。系马柳低当户叶,迎人桃出隔墙花。鬓深钗暖云侵脸,臂薄衫寒玉映纱。莫作一生惆怅事,邻州不在海西涯。
平生耳熟闻骊山,梦寐不到临潼关。当年太液金井碧,温泉宛在关山间。
忆昔君来必十月,骑玉花骢带风雪。太真独侍沐浴边,鲸甲龙鳞影清绝。
五十年升平一迷,却驱万骑出关西。自为前朝同祸水,翻令后代异廉溪。
君不见汝海之南鲁山左,亦有此泉名不播。征夫问路说汤头,可怜是亦陈惊坐。
黄藤白簟倦呼卢,高卧南窗示楷模。郭芍药情元最密,郑樱桃迹近相疏。
下帷度日甘同梦,隐几终年得异书。晚向禅房陪杖屦,清秋霜霰意何如。
先君有六女,所托皆高门。季也久择婿,晚得与子婚。
子家望海内,实惟谪仙孙。笔也有家法,势作风雷奔。
结交多英豪,坐致名誉喧。忆昔识子初,河流出昆崙。
中间一再见,骐骥始伏辕。去年接同居,底里见所存。
磊落忠义人,爱国忧黎元。使当元祐时,密勿与讨论。
上可参廊庙,下可禆谏垣。惜哉不遇知,白发早已繁。
卑官不可说,感激有主恩。烂漫有归期,系舟古槐根。
祖饯无酒食,赠遗请以言。子家钟山下,随事有田园。
竹径背古寺,草堂面江村。高轩纳翠微,修筒引潺湲。
林影散疏帙,山色摇酒樽。日饮建康水,时登谢公墩。
沈酣左氏学,浩荡极辞源。客至勿多语,欲吐且复吞。
书来无匆匆,慰我别后魂。
星次朝当赦,龙符夜改元。忽传优老诏,周及庶臣门。
细札颁殊礼,陪封锡异恩。大酺堪一笑,束帛不须论。
缅想吾宗盛,恭惟母德尊。孝忠兼仲子,辞翰竞诸孙。
掖诰金鸾润,宫衣翠翟温。万钱宾客贺,五色帝王言。
谖草开新夏,蟠桃属旧樽。曲迎团扇度,舞接綵衣翻。
冰下看鱼尾,霜边见笋根。英声彤管在,绘事画屏存。
有客依同姓,逢人问故园。淹留惊伏腊,俛仰愧晨昏。
西望浮云合,巾车拟载奔。
微信扫一扫